Jak poznać potrzeby czytelników bloga?

Przychodzi taki moment, gdy zaczynamy traktować swojego bloga trochę inaczej… Zaczynamy myśleć o swoim blogu trochę jak o potencjalnym „biznesie” a przynajmniej źródle dodatkowych dochodów.

Inwestujemy już nie tylko czas, ale i pieniądze. Kupujemy logo, płatny szablon, lepszy aparat…

Czy jest w tym coś złego?

Nie! Ale szkoda, że ograniczamy się tylko do zewnętrznych przejawów.

Biznes to nie zestaw fontów czy nowoczesny szablon. Biznes o produkt.

Produkt idealnie dopasowany do klienta i jego potrzeb.

Jaki produkt ma bloger?

Twoim produktem jako blogera są Twoje teksty.

A Czytelnik „kupi” Twoje teksty tylko wtedy, gdy będzie ich potrzebować.

Ludzie „kupują” tylko to co chcą i czego potrzebują, a nie cokolwiek, bo akurat „coś” rzucili. To nie PRL.

Jak zatem dopasować Twoje teksty do czytelników? Dobre pytanie! Aby pomóc Ci na nie odpowiedzieć przygotowałam dziś szczególne ćwiczenie – mapę empatii (nie myl jej z mapą myśli!)

Mapa empatii

We wpisie „Kim jest idealny czytelnik Twojego bloga”  stworzyłaś sylwetkę swojego idealnego czytelnika. Jeśli jeszcze tego nie zrobiłaś to naprawdę polecam Ci je zrobić, bo pomoże Ci w kolejnym ćwiczeniu które dla Ciebie przygtowałam.

Serio. Jak już masz robić te ćwiczenia, to zrób je porządnie!

Jeśli zrobiłaś ćwiczenie z idealnym czytelnikiem, to teraz pora zastanowić się, czego on tak naprawdę potrzebuje.

W tym celu wykorzystamy mapę empatii.

Ćwiczenie – poznaj potrzeby Twoich czytelników

Weź kartkę papieru i narysuj na środku sylwetkę Twojego idealnego klienta.

Pomyśl o nim. Jak ma na imię? Na nazwisko? Czym się zajmuje, i ile ma lat? Gdzie mieszka? Obok kogo się budzi?

Np. Karolina Junik, pracuje w dziale marketingu w korporacji, ma 29 lat; mieszka w wynajmowanym mieszkaniu, razem ze swoim narzeczonym.

Np. Koleżanki Karoliny – te z pracy – codziennie przynoszą obiady, które same przygotowały i chodzą w wyprasowanych bluzkach. Karolina nie ma pojęcia jak one to robią- ona wraca wieczorem do domu, i pada „na pysk”. Zwykle je jakąś kanapkę, czasem wychodzą coś zjeść razem z Michałem, jej narzeczonym. W mieszkaniu jest wieczny bałagan, a ona co przeskakuje z jednego kryzysy pralniczego w kolejny. Karolina się nie leni, bo po godzinach uczy się do certyfikatu z zarządzania, ale czuje dyskomfort widząc bałagan w domu.

Np. Karolina słucha cały czas od koleżanek z pracy o tym jakie super nowe przepisy znalazły i jak szybko zrobiły nowy obiad (dla niej ugotowanie czegoś to przynajmniej 2 godziny wyrwane z życiorysu); w telewizji widzi perfekcyjną panią domu, i reklamy szczęśliwych rodzin z perfekcyjnie wysprzątanym mieszkaniem; jej narzeczony niby żartuje sobie z bałaganu w ich domu, ale Karolina czuje, że on też chciałby dostawać pudełko z jedzeniem od żony tak jak jego koledzy z pracy; mama marudzi że powinna bardziej dbać o dom (dlatego Karolina nigdy nie zaprasza jej do siebie)

Karolina myśli sobie, że mogłaby być lepszą panią domu – ale jednocześnie nie chce tylko tym się zajmować. Wie, że Michał ceni w niej to, że ma swoją pasję, ale jednocześnie widzi, że chciałby też aby bardziej dbała o dom, czasem ugotowała mu jakiś obiad. Michał i związek z nim są dla niej bardzo ważne. Cieszy się że mają taką „nowoczesną” relację- że Michał nie wymaga od niej, żeby wokół niego skakała, a nawet sam pomaga czasem, ale chciałaby od czasu do czasu sprawić mu frajdę – nie tracąc jednak siebie i nie stając się kurą domową. Przeraża ją myśl o założeniu rodziny – właśnie dlatego, że boi się że utknie w morzu obowiązków domowych. Zazdrości koleżankom z pracy, że tak sprawnie ogarniają swoje domy, że mają te wyprasowane bluzki, że gotują dla swoich mężów obiady. Też by tak chciała.

np. Mimo tęsknoty za wyprasowanymi bluzkami Karolina głośno deklaruje, że dobrze jej tak, jak jest; że lubi miękkie, bawełniane bluzki i sweterki, których nie trzeba prasować, że nie lubi „stać przy garach”, że Michał chwali sobie taki stan rzeczy i nie przeszkadza mu, że ona nigdy nie gotuje mu obiadów. Z bałaganu w mieszkaniu żartuje, często posługując się cytatami z memów w stylu „wysprzątane mieszkanie to dowód na nudę w życiu”. Swoje prawdziwe marzenia o domu z białym płotkiem ukrywa najbardziej przed Michałem- bo mógłby zacząć chcieć ją zachęcać do tego żeby więcej robiła w domu, i przed mamą, bo to by oznaczało, że jej model się nie sprawdza. Szczerze mówi o tym wszystkim tylko swojej przyjaciółce, która tak jak ona ma bałagan w domu i żyje na kanapkach. 

Np. Karolina boi się, że jeśli zacznie gotować i sprzątać, to zupełnie będzie musiała zrezygnować ze swoich pasji, albo że poważnie ucierpią na tym jej studia. Boi się że Michał się do tego przyzwyczai, i przestanie jej pomagać, a jednocześnie będzie oczekiwać obiadków i wysprzątanego mieszkania. Boi się że będzie musiała się przyznać mamie, że jej model był lepszy (bo bardziej pasuje Michałowi, a ona sama też koniec końców nie chce mieszkać w „syfie”); boi się, że będzie musiała zrezygnować z siebie, że tylko krok dzieli ją od „udomowienia”. 

Np. Wskaźnikiem sukcesu byłby dla Karoliny względnie ogarnięty dom, przy jednoczesnym poczuciu, że dalej ma czas na edukację, oraz na realizację swoich pasji i hobby. 

Karolina potrzebuje wskazówek, które pomogłyby jej ogarnąć chaos w mieszkaniu, ale bez dużych nakładów czasowych. Potrzebuje konkretnych przepisów, rozpisek, list które pozwoliłyby jej poświęcać mało czasu na gotowanie i sprzątanie – ale jednocześnie dałyby poczucie że dba o dom. 

Potrzebuje też strategii działania jak zaangażować w to wszystko Michała, aby nie wpakować się w sytuację, gdzie tylko ona będzie odpowiedzialna za dom i nie robić z siebie cierpiętnicy.

Potrzebuje też tekstów które mogłyby pomóc jej pozbyć się wyrzutów sumienia że nie jest perfekcyjną panią domu.

I jak tam Twoje wrażenia po zrobieniu tego ćwiczenia? Czy wiesz już czego potrzebuje od Ciebie Twój czytelnik? Czy masz już długą listę artykułów, które możesz teraz napisać żeby mu pomóc?

Szczerze, to kiedy pierwszy raz zrobiłam sobie to ćwiczenie, to głowa aż huczała mi od pomysłów. Czułam się jak w gorączce – bo nagle zupełnie inaczej spojrzałam na moje blogowanie i zobaczyłam mnóstwo owych opcji i perspektyw. Cudna sprawa.

Spróbuj porządnie przyłożyć się do tego ćwiczenia- inaczej możesz stracić szansę na to, żeby wój blog stał się miejscem którego Twoi czytelnicy naprawdę potrzebują.

A tymczasem, do zobaczenia na Insta

P.S. Ćwiczenie mapy empatii przygotowałam w oparciu o materiały z książki „Tworzenie modeli biznesowych. podręcznik wizjonera„, Alexandr Osterwalder i Yves Pigneur.